((باگیاه بیابانم خویشی و پیوندی نیست
خود اگرچه درد رستن و ریشه کردن با من است
و هراس بی باروبری.
وریشه های فولادم
در ظلمت سنگ
مقصدی بی رحمانه را جاودانه در سفرند،
مرگ من سفری نیست،
هجرتی ست
از وطنی که دوست نمی داشتم
به خاطر مردمانش
خود ایا از چه هنگام این چنین آیین مردمی از دست بنهاده اید
پرپرواز ندارم اما
دلی دارم در حسرت دریاها
وبه هنگامی که مرغان مهاجر دردریاچه ی ماهتاب
پارو میکشند،
خوشا رها کردن و رفتن
خوابی دیگر
به مردابی دیگر
خوشاماندنی دیگر
به ساحلی دیگر
به دریایی دیگر
خوشا پر کشیدن،خوشارهایی
خوشا اگرنه رهازیستن،مردنی به رهایی
آه این پرنده
در این قفس تنگ
نمی خواند
نهادتان هم به وسعت اسمان است
از آن پیشتر که خداوند
ستاره و خورشیدی بیافریند
از چه همگام این چنین آیین مردمی از دست بنهاده اید
نبردم خود آگرچه برپای نیست
سوزسروداسیران بامن است
امیدی خود یه رهایییم اگر نیست
دستی هست که اشک از چشمانم می سترد
و نویدی خودا گر نیست
تسلایی هست
چرا که مرا میراث محنت روزگاران
تنها
تسلای عشقی است
که شاهین ترازو را
به جانب کفه فردا
خم میکند.))